Najwcześniejsze wzmianki o tej roślinie pochodzą ze starożytnego Egiptu z 1500 r p. n. e. Podobno owies znany był również w Europie ok. 1000 lat p. n. e., ale traktowany jako roślina lecznicza. Pierwsze oficjalne znaleziska pochodzą z rejonu dzisiejszej Szwajcarii z epoki brązu (ok. 1500-700 r. p. n. e.)
Uznaje się, że podobnie jak żyto, owies jest wtórną rośliną uprawną i początkowo towarzyszył innym uprawom jako chwast. Do Europy zawleczony z Azji i Afryki prawdopodobnie razem z pszenicą. Na gorszych stanowiskach glebowo-klimatycznych stopniowo wypierał pierwotne uprawy, będąc bardziej odpornym na niekorzystne warunki.
Owies jest dobrą rośliną fitosanitarną, dlatego ma niebagatelne znaczenie w płodozmianie.
Zawiera 2-3 krotnie więcej tłuszczu niż inne zboża, dlatego dość szybko jełczeje. Białko stanowi około 15% ziarna pozbawionego plewy. Poza tym owies jest dobrym źródłem błonnika, węglowodanów, lecytyny, witamin B i E, kwasu pantotenowego, wapnia, magnezu i sodu
„Przed dobrym owsem, to i pszenica czoła chyli” przysłowie polskie
Standardowe parametry handlowe owsa:
Wilgotność max. 14,5%
Zanieczyszczenia ogółem max. 6%
W tym nieużyteczne max. 2%
Gęstość min. 48 kg/hl